Διάδρομος και Διαδρομές

Μπαίνοντας από την είσοδο του υπογείου και ανεβαίνοντας από τις σκάλες στο ισόγειο βγαίνουμε στον κεντρικό διάδρομο του νοσοκομείου. Σπασμένες πόρτες, σωροί φακέλων στοιβαγμένοι στις άκρες του διαδρόμου. Το φως εισέρχεται από την αίθουσα στο τέλος του διαδρόμου. Αντί να προχωρήσουμε προς τα εκεί μας "τραβάνε" οι ορθάνοιχτες πόρτες με τις σπασμένες μαύρες πινακίδες, με τα λευκά γράμματα "...ΝΤΩΝΙΑΔΗΣ....ΝΙΚΗΣ'' , υποθέτοντας ότι είναι κάποιος ''ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ'' της ''ΚΛΙΝΙΚΗΣ". Μπαίνοντας διστακτικά σε κάθε δωμάτιο, αντικρίζουμε και κάτι διαφορετικό. Η παιδική τουαλέτα, το γραφείο του διευθυντή που μπορούμε να το δούμε από μια χαραμάδα της πόρτας η οποία μας απαγορεύει κλειδωμένη την είσοδο, το δωμάτιο για τα πρόωρα βρέφη με φακέλους ασθενών που γέννησαν πρόωρα και το δωμάτιο με τα τετράγωνα ξύλινα κιβώτια τα οποία έχουν αριθμηθεί και τα χρησιμοποιούσαν για τα ψηφοδέλτια σε εκλογές. Από το ταβάνι ακούγονται τα βήματα όσων βαδίζουν στο επάνω πάτωμα και αν καθίσει κάποιος ακίνητος σε ένα σημείο του διαδρόμου για αρκετή ώρα, ακούει από τους τοίχους ήχους σαν φτερουγίσματα που δεν είναι τίποτα άλλο από τον ήχο που κάνει η τάση του ρεύματος. Τα πράσινα καλοριφέρ έχουν μαυρίσει μέχρι τη μέση και ανάμεσα σε κάθε κομμάτι υπάρχουν λευκοί ιστοί. Παπούτσια ξεχασμένα σε μια καρέκλα, κλειδιά και βιβλιοθήκες του τώρα. Αντικείμενα που ζουν εκεί και φέρνουν αναμνήσεις. Οι πόρτες ξεχαρβαλωμένες δεν έχουν χερούλια. Στις τρύπες έχουν περαστεί κουρέλια για να τις ανοιγοκλείνουν. Το μωσαϊκό φαίνεται μετά βίας μόλις τρίψεις το πόδι σου λίγο στο πάτωμα. Στους τοίχους το χρώμα έχει σπάσει, και η ταπετσαρία έχει ανοίξει ελευθερώνοντας λευκά πολυγωνικά σχήματα. Ρωγμές σκαρφαλώνουν τους τοίχους για να καταλήξουν στα κουφώματα των παραθύρων και των πορτών. Στο πάτωμα εκτός από τους φακέλους είναι πεταμένες και ποδοπατημένες μπλε κουρτίνες με τα λεπτά σιδερένια κουρτινόξυλα. Το μπλε έγινε γκρι, το σίδερο σκουριά.